انباشتگی جهانی کیسه های پلاستیکی یکبار مصرف،ساخته شده از پلاستیک های غیرقابل تجزیه، نگران کننده ترین مسئله زیست محیطی امروزه است.
آلودگی های متشکل از پلاستیک ها با استفاده از سه روش از محیط حذف میشوند:اولین رویکرد، ذخیره زباله های پلاستیکی در محل های دفن زباله است.
با این حال، به دلیل رشد سریع جمعیت و تعداد محدود محل های دفن زباله، این رویکرد تنها مشکل را به نسل های آینده منتقل می کند.
زباله های پلاستیکی 20 تا 30 درصد از حجم کل زباله های جامد موجود در محل های دفن زباله را تشکیل می دهند، این زباله های پلاستیکی مقاوم بوده و برای مدت طولانی در محل های دفن باقی می مانند.
رویکرد دوم را می توان به دو بخش مجزا تقسیم کرد: سوزاندن و بازیافت . سوزاندن زباله های پلاستیکی اغلب منجر به آزاد شدن قابل توجه دی اکسید کربن و سایر گازها می شود.
فرآیند بازیافت شامل حذف بقایای پلاستیک، جداسازی پلاستیک به دسته بندی بر اساس نوع، و شستشو، خشک کردن، آسیاب کردن و پردازش مجدد زباله های پلاستیکی است . بنابراین، بازیافت فرآیندی پرهزینه است و کیفیت پلاستیک بازیافتی بسیار کمتر از مواد اولیه میباشد.
رویکرد نهایی توسعه پلیمرهای زیست تخریب پذیر است.
در حال حاضر، چالش اصلی زباله های جامد شهری، کیسه های پلاستیکی ساخته شده از پلیمرهای تجزیه ناپذیر است که نگرانی های زیادی را در مورد آلودگی محیط زیست ایجاد کرده است.
کیسه های پلاستیکی منبع اولیه زباله در نظر گرفته می شوند.
استفاده از منابع تجدیدپذیر برای تولید پلاستیک های کاملاً زیست تخریب پذیر از جمله فناوری هایی است که برای غلبه بر تأثیر منفی پلاستیک ها استفاده می شود.
از سوی دیگر، استفاده از پلاستیک‌های زیست‌تخریب‌پذیر اکسو که در آن افزودنی‌های تجزیه‌کننده، برای بالابردن سرعت تخریب پلاستیک های معمولی به آنها افزوده میشود، اخیراً توجه زیادی را به خود جلب کرده است.
پلی اتیلن یکی از شناخته شده ترین پلاستیک های نفتی است که در صنعت بسته بندی استفاده می شود. از آنجایی که تجزیه زیستی پلی اتیلن (PE) یا سایر پلاستیک های مبتنی بر نفت در ساحل یا خشکی بسیار کند است، دفع آنها موضوعی پیچیده است و این امر منجر به تولید مواد شیمیایی سمی و مختلفی می شود.
در حال حاضر، توجه زیادی به تولید پلیمرها و افزودنی های پلیمری از منابع تجدیدپذیر معطوف شده است. پلاستیک های زیستی در اثر عمل میکروارگانیسم ها (جلبک ها، باکتری ها و قارچ ها) دچار تخریب بیولوژیکی می شوند. پس از تخریب آنچه به جای می ماند متان، دی اکسید کربن و زیست توده است .
منابع طبیعی زیادی وجود دارد که پلیمرهای مبتنی بر تجدیدپذیر از آنجا منشا می گیرند. از جمله سلولز، نشاسته، کیتوسان و پروتئین هایی با منشا حیوانی و گیاهی به دلیل ویژگی‌های سبزشان، چنین پلیمرهای طبیعی جایگزین‌های جذابی برای پلاستیک‌های تجزیه‌ناپذیر مبتنی بر نفت هستند.
سلولز و نشاسته مواد خام بالقوه و فراوانی برای تولید پلاستیک های زیستی هستند. این پلاستیک های زیستی طبیعی به دلیل ویژگی های زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری، سازگار با محیط زیست، تجدید پذیری و هزینه کم، به طور فزاینده ای در آینده رایج می شوند.
پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر Oxo از پلیمرهای مبتنی بر نفت مانند PE که با افزودنی‌های انتخابی (نمک‌های فلزی) ترکیب شده‌اند، تشکیل میشوند و به محصول نهایی ویژگی تجزیه‌پذیری می‌دهد.
وظیفه اصلی این افزودنی ها، شکستن زنجیره وزن مولکولی پلیمری به قطعات کوچکتر است، بنابراین میکروارگانیسم ها می توانند آنها را تجزیه و به CO2 تبدیل کنند.
شکی وجود ندارد که ادغام افزودنی اکسو به پلیمرهای غیرقابل تجزیه، پلاستیک های جدیدی تولید می کند که اگر در معرض رطوبت و نور خورشید قرار بگیرند،به قطعات ریز تکه می شوند .
زمان تخریب (تکه شدن) گاهی اوقات پیش بینی نشده است زیرا به عوامل آب و هوایی مانند دما و شدت تابش خورشید بستگی دارد. پس از تکه تکه شدن، پلاستیک ممکن است نامرئی شود. پس از مرحله اول تکه تکه شدن، مرحله دوم تجزیه زیستی است . در این مرحله، میکروارگانیسم محصولات را تجزیه می کند.
تولیدکنندگان جهانی افزودنی‌های تجزیه‌پذیر oxo تمام تلاش خود را می‌کنند تا ردپای مثبت زیست‌محیطی و کاربرد این مواد را به دنیا ثابت کنند.
